Opowieści traktujące o Świętach Bożego Narodzenia są zwykle pełne ciepła, radości. To swego rodzaju plaster na całą bolączkę przedświątecznych zmagań. W tym roku chciałam Wam jednak pokazać tego typu literaturę w odrobinę innej odsłonie. Dzisiaj pora na…wigilijne opowiadania grozy…

Dzisiaj będzie książka świąteczna, ale w…kryminalnym wydaniu. Czy połączenie tematów prosto ze świąt Bożego Narodzenia i z kroniki kryminalnej to dobry pomysł? Odpowiedzi szukałam w zbiorze opowiadań pt. „Zabójcze święta” – Świst, Haner, Rogoziński, Jodełka, Bednarek, Rogala, Stachula, Ostrowski, Kapla, Urbanowicz. 10 autorów i ich kryminalne spojrzenie na najpiękniejszy czas w roku. Jak wyszło?

Przez cały grudzień, weekendowe spotkania z książką będą w świątecznym tonie. Na pierwszy ogień poszła polska obyczajówka – Drogi Święty Mikołaju to efekt pracy dwóch autorek – Nataszy Sochy, którą uwielbiam i Magdy Mazur, której książek nie czytałam. I jak wyszło? Przyznam, że całkiem…świątecznie.

Nie pamiętam, żeby którykolwiek z wpisów o książkach miał aż tak długi tytuł! Jednak „Śledztwo od kuchni…” było na tyle sympatyczną lekturą, że nie sposób było przejść obok tej książki obojętnie. O czym jest i dlaczego taka fajna? Już opowiadam!

Joga. Dla jednych to ciąg skomplikowanych ćwiczeń, które pozornie tylko wyglądają na proste. Drudzy stwierdzą, że to nie dla nich, bo przerasta ich medytacja i cała ta metafizyczna otoczka. Jak więc jest z tą jogą? Odpowiedzi poszukałam w najnowszej publikacji wydawnictwa Vital gwarancja zdrowia, „Joga – kompletny przewodnik dla początkujących” autorstwa Cory Martin.

O tej książce czytałam na niejdnym blogu książkowym. Że świetny thriller, że napięta i cudownie skonstruowana akcja, że intryga jakich mało. I że wciąga od pierwszej strony. Gdy sama w końcu, zachęcona tymi recenzjami sięgnęłam po tą opowieść zastanawiałam się, czy mówimy o tej samej książce. Bo moje odczucia były odrobinę inne. Dlaczego? Już opowiadam…

Kolejny tom przygód Chyłki i Zordona. Jakoś przeoczyłam jego promocję, jeżeli jakakolwiek była. Nie czytałam żadnej recenzji na zaprzyjaźnionych blogach książkowych, nie widziałam też nic w internecie. Gdy więc na legimi zobaczyłam „Wyrok”, mimo wcześniejszej niechęci, pobrałam. Miałam cichą nadzieję, że to ostatnia książka z tej serii. Dlaczego? Już piszę.

Takiej książki było mi trzeba. W ferworze poważniejszych publikacji, zapomniałam już jak to przyjemnie jest raz po raz wybuchać śmiechem podczas czytania. A tu okazji było conajmniej kilka. I dzięki temu można przymknąć oko na kilka literackich niedociągnięć…